Nia poezio havas karakteron, kiu helpas solvi unu el la problemoj pri elektado de bazformoj, ekzemplante O-formojn, kiuj mankas el la proza stilo.
Aŭtoro: Ken Miner
0.0 Enkonduko. Wennergren, proponante ‘aliula’ kiel alternativon al la nedezirata ‘alies’ (ŝajne la spontanee evoluinta vorto), skribas (PMEG 13.3):
Aliula signifas “rilata al aliulo (= alia persono)”, kio laŭ la kunteksto povas esti ekz. “posedata de aŭ apartenanta al alia persono”… Uzo de aliula forigas la solan okazon, kie tabela ALI-vorto [t. e. ‘alies’ – KM] povus esti iom utila.
Mi provos montri, ke kvankam ‘alies’ ŝajnas krei tabelradikon el ‘ali-‘, nur ordinara radiko, ‘aliula’ siaflanke kreas posedan pronomon el ordinara adjektivo. Ambaŭ solvoj do estas problemaj, sed ‘alies’ konsiderinde malpli ol ‘aliula’.
0.0 La problemo. La sufikso -um kondutas nek kiel “vera sufikso” nek kiel “sufiksoido”, ŝajne nek trakteblas kiel elemento de eksocentraj vortoj. Sekve ne klare videblas, kien loki ĝin en la Esperanta morfologio. Unu solvo estus agnoski plurajn homofonajn sufiksojn ‘-um’, tiel ke ĉiu unuope estus klasifikebla.
0.0 Enkonduko. Se oni forlasas la “klasikan” tezon pri Esperantaj vortoj, ke vortradiko rolas sendepende de siaj finaĵoj kaj havas en si mem kategoriecon (substantivecon, verbecon, adjektivecon), kaj opcias por vortbazita teorio, laŭ kiu sintaksa kategorieco estas karaktero de vorto, ne de radiko (kiel en aliaj lingvoj), tiam oni devas elekti inter transforma kaj struktura analizado. Transforman analizadon proponis i. a. Kiselman 1991 kaj Grimley-Evans 1997. Strukturan analizadon proponis i. a. PAG (implicite, laŭ mia interpreto) kaj Mattos 2000. Mi argumentos ĉi tie por struktura analizado.
En mia unua, tro longa kaj tro balastoplena retartikolo “Limigoj al esperanta elizio” (ĉe http://www.sunflower.com/~miner/), mi prezentis nur unu vere gravan trovaĵon, sed ĝi meritas reemfazon: per senzorga eliziado, esperantistaj poetoj fojfoje kreas parolorgane neprononceblajn sonsinsekvojn.