En tiu ĉi artikolo mi prezentas diversajn malklaraĵojn pri radikoj, vortoj kaj kunmetaĵoj en la Fundamento de Esperanto kune kun mia opinio, kiel ilin interpreti kaj trakti, precipe en vortaroj. En pluraj lokoj mi prezentas interpreton, kiun la Akademio de Esperanto jam alprenis kiel oficialan starpunkton.
Paĝo 14 el 15
La kondiĉoj por parolado kaj aŭskultado ne ĉiam estas idealaj. Ofte oni devas sin komprenigi en brua situacio. Eble parolas samtempe multaj personoj, el kiuj kelkaj eble estas ĝene laŭtaj. Eble apude krias infanoj. Eble sonas laŭta rokmuziko. Eble bruas apude aŭtoj aŭ maŝinoj. Eble telefona linio estas malbonega. Eble la vento siblegas.
Homaj lingvoj ĝenerale estas tre bone adaptitaj al tiaj praktikaj ĝenoj. Ni surprize lerte povas rekonstrui malbone aŭditajn frazojn, parte pro kunteksto, parte pro la redundeco de homaj lingvoj. Sed ne ĉio estas tiurilate ideala en ĉiu lingvo.
La novaj eldonoj de la Plena Ilustrita Vortaro (PIV), 2002 kaj 2005, transprenis de la malnova PIV senŝanĝe la analizon de la tabelvortoj je O kaj A (kio, tio, io, ĉio, nenio, kia, tia, ia, ĉia kaj nenia) kiel radikvortoj. T.e. PIV prezentas ĉiun el tiuj vortoj kiel konsistantan el radiko + O-finaĵo aŭ A-finaĵo, ekz.:
* ki/o […] *~a […]
En mia unua, tro longa kaj tro balastoplena retartikolo “Limigoj al esperanta elizio” (ĉe http://www.sunflower.com/~miner/), mi prezentis nur unu vere gravan trovaĵon, sed ĝi meritas reemfazon: per senzorga eliziado, esperantistaj poetoj fojfoje kreas parolorgane neprononceblajn sonsinsekvojn.
En la Plena Manlibro pri Esperanta Gramatiko, PMEG, mi uzas gramatikajn terminojn novspecajn, kiuj plaĉas al iuj, sed ne al ĉiuj. En n-ro 11 de la Ondo de Esperanto aperis recenzo, kiu tre akre kritikis precipe tiujn terminojn. Tial indas, ke mi finfine detale klarigu la motivojn kaj ideojn malantaŭ tiu novigado. Mi kaptas la okazon fari tion en mia unua artikolo en Lingva Kritiko.